Στην ζωή των Ελλήνων έχει εισβάλλει ο καταναλωτισμός. Συνέπεια αυτού του φαινομένου είναι η μόλυνση της κοινωνικής συνειδήσεως με διαχειριστικές και λογιστικές αντιλήψεις σε φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν το Έθνος, όπως οι πολεμικές αποζημιώσεις.
Εδώ και πολλά χρόνια ακούω από διάφορες επιτροπές για το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, πόσα χρήματα μας χρωστούν και με τί τόκο. Συνήθως εκφράζουν ένα αντιναζιστικό μένος, χωρίς σοβαρό υπόβαθρο πολιτικής σκέψεως.
Στο παρόν άρθρο δεν θα μας απασχολήσει ο ναζισμός και η ναζιστική κατοχή της Πατρίδος μας. Οι Έλληνες έχουν υποστεί πολλές καταστροφές από διαφορετικούς εχθρούς και δεν έχουν αποζημιωθεί ακόμη. Θα μας απασχολήσουν οι σιωπηρές παραδοχές των ραγιάδων που ισχυρίζονται ότι είναι πατριώτες. Μας ενδιαφέρει οι Έλληνες να κατανοήσουν τί πρέπει να απαιτεί η χώρα μας και γιατί. Και κυρίως πώς πρέπει να προσεγγίζει κάποιος τις ειρηνευτικές διαδικασίες και τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Αν οι απαιτήσεις προκύπτουν από ναζιστικά εγκλήματα, μας είναι αδιάφορο στο παρόν άρθρο, διότι θεωρούμε ανοησία να ζητάμε αποζημιώσεις μόνον από το γερμανικό κράτος, και να μην έχουμε ζητήσει ποτέ αποζημίωση από το τουρκικό κράτος για την γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Θεωρούμε αδιανόητο να μην ζητάμε αποζημιώσεις για την οθωμανική σκλαβιά τεσσάρων αιώνων. Έχει όμως μεγάλη σημασία το είδος των αποζημιώσεων, και γιατί τις ζητάμε.